Vanwege het droge herfstweer stonden er nog twee klussen heel hoog op mijn verlanglijstje: een muurtje in de sloot en het omleggen van de afvoer van het helofytenfilter.
Muurtje in de sloot? Achter de werkplaats groeit de ‘Grote Eik’ in de slootkant. Die sloot staat alleen ’s winters vol, en dan zwemmen de loopeenden erin. Zij prikken in de slootkanten op zoek naar beestjes. Maar daardoor kalft de slootkant steeds verder af.
Ik maakte me zorgen over dit ‘ondergraven’ van de Grote Eik. Als die zou omvallen trekt hij de hele fundering van de werkplaats mee. Daarom wilde ik een laag muurtje van stoeptegels in de sloot leggen. Daarachter kan grond gestort (eh…als we die een keer over hebben. We hebben nu net alle beschikbare grond gebruikt om het te hoog gelegde erf aan te helen…) zodat de slootkant niet meer verder ondergraven wordt . De eendjes zijn gelukkig niet sterk genoeg om stoeptegels te verplaatsen.
Alleen kan ik door de knieblessure momenteel onmogelijk met zware kruiwagens met stoeptegels sjouwen, laat staan de slootkant op en af klauteren met stoeptegels in mijn handen. Gelukkig kwam Marijn weer helpen. Joris en Marijn deden het sleepwerk, ik hoefde alleen maar tegels op hun plek te leggen. En toen was het maar een uurtje werk!
Als de Grote Eik zou omvallen, zou hij met zijn wortels de fundering van de hele werkplaats meetrekken…
Nu alleen nog wat grond storten binnen het muurtje!
Meteen ook nog een andere klus gedaan: de uitvoer van het helofytenfilter naar de eendensloot omgelegd.
Toen we in 2017 het helofytenfilter aanlegden hebben we de afvoer naar de toenmalige sloot gelegd. We hadden toen nog vaag het idee om de sloot tussen de moestuin en het helofytenfilter misschien ooit te dempen (en er een buis door te leggen). Daarom legden we de afvoer een eind weg, naar wat toen nog een sloot was, maar waar we ooit de poel zouden graven. Dat deden we in 2018. En sindsdien kwam ons gezuiverde afvalwater dus in de poel. Maar dat zat me eigenlijk niet helemaal lekker.
De poel heeft toch al een hogere nutriëntenbelasting dan we zouden willen. Dat is te zien aan de begroeiing: pitrus, lisdodde en riet dreigen het over te nemen. Om dat te voorkomen maaien Hans of Jaap twee á drie keer per jaar een deel van de begroeiing af. Daarbij laten ze altijd een deel staan voor de boomkikkers en alle andere dieren die er in wonen. Het maaisel breng ik naar het hogere deel van het terrein. Daar gebruik ik het als mulch rond de jonge boompjes. Daar bovenop kunnen we juist wel wat meer voeding gebruiken! Maar het regenwater spoelt de voedingsstoffen uit het weiland (logischerwijs) naar beneden, de poel in.
Nu kan ik aan de in- en uitspoeling van het weiland weinig doen, maar het is een kleine moeite om de afvoer van het heloytenfilter om te leggen naar de eendensloot. Maar in de zomer is het er te dicht begroeid en is de grond hard en droog, en in de winter staat er water in de sloot. Ik had het in de herfst van 2023 willen doen, maar toen stond er al vanaf augustus water in de sloot. Nu stond de sloot nog droog en waren de omstandigheden ideaal. Althans…als we die afvoer zouden kunnen vinden. Dat kostte heel wat gegraaf (door Marijn) en gezoek en getuur op de foto’s uit 2017.
De hele afvoer opgraven was teveel (zwaar) werk. Dus voorlopig zit die nog in de grond. We hebben er een bochtje aan gezet en een nieuw stuk slang. En de eendensloot weer een beetje uitgegraven. Waarbij we nog weer een andere buis tegenkwamen. Hebben wij die destijds aangelegd of dateert die nog van vóór onze tijd? We weten het zelf niet eens meer…
NB dit blogje schreef ik op 10 november. Maar alle foto’s zijn mislukt of verdwenen. Ik dacht ze later nog weer te maken. Maar toen ging het ineens regenen en liep de sloot vol. We waren dus maar net op tijd…