“Privvesie” zeiden van Kooten en de Bie in 1987. Een belangrijk onderwerp, waarop het illustere duo, zoals over zoveel zaken, een vooruitziende blik bleek te hebben. (Weet je nog, het roosprobleem van De Bie dat zelfs bij de Belastingdienst bekend bleek?) Nu wonen wij natuurlijk ongeveer zo privé als maar kan in Nederland, met honderden meters eigen weiland en boswal om ons heen. Vooral naarmate die boswal meer door hulst gedomineerd wordt.
De privacy van één van onze huisgenoten hebben we sinds kort echter behoorlijk beperkt. Aska was altijd nogal wegloperig. Daarom durfden we haar niet buiten los te laten lopen. Dus ofwel ze was binnen, ofwel ze zat buiten aan een lijn. En ging dan om de twee minuten blaffen omdat ze de lijn ergens omheen vastgeknoopt had. Niet handig voor een hond met zoveel energie.
Maar in december heeft Joris een GPS tracker voor Aska gekocht. Hiermee kunnen we precies volgen waar ze is. Ook krijgen we een piepje als ze buiten de ‘veilige zone’ gaat. Dan fluiten we haar direct terug. En het grappige is, ze lijkt het te snappen. Na een paar weken komt ze nog nauwelijks buiten de ‘veilige zone’. Tenzij er zich een haas laat zien, natuurlijk. Spreekwoord van hondeneigenaren: “Als het wild in de neus is, zijn de oren voor de sier.” Maar ook dan kunnen we in elk geval zien wáár ze heen gesjeesd is.
Keerzijde is dat we dit jaar nauwelijks reeën op het land zien. En dat overal enorme kraters gegraven worden, want Aska vindt mollen en muizen uitgraven bijna net zo leuk als op hazen of konijnen jagen.
Het leukste is dat we in de bijbehorende app precies kunnen zien waar ze geweest is en voor hoe lang. Aantal minuten beweging, aantal minuten slaap, het wordt allemaal bijgehouden. En vergeleken met de score van andere honden met zo’n tracker. We hebben in elk geval bewijs dat we een bijzonder energiek hondje hebben. Aska staat bijna bovenaan op de lijst van de vijftig meest in de buurt wonende honden met zo’n ding, qua aantal bewegingsminuten. En vergeleken met het bewegingsquotum van alle honden valt ze ver buiten de mediaan. Een blij hondje dus, ook al kan ze er niet meer stiekem vandoor gaan.
Ook de privacy van de schapen is sinds deze week enigszins ingeperkt. De lammetjes komen er eind februari namelijk weer aan. En hoewel het nu, met bestrating en nieuwe stal, al véél makkelijker is om even ’s nachts te checken hoe het ervoor staat, heb ik het mijzelf nóg gemakkelijker gemaakt, door aankoop van een babyfoon-met-camera. Het ding kan zelfs in het donker zien!
Eerst hing de babyfoon zo, maar aan het plafond midden boven het stalgedeelte geeft het beste overzicht.
Nu hoef me zelfs niet meer aan te kleden maar kan ik vanuit mijn bed checken of ik er al uit moet. Mochten de schapen stiekem ’s nachts kaartavondjes met de kippen organiseren, dan blijft dat ook niet lang meer geheim.
Blijft over: onze virtuele privacy. Dat is momenteel natuurlijk een hot item. Ik hoef hier niet te herhalen wat de gevaren zijn van je data die verhandeld worden door mannen als Musk en Zuckerberg. Sinds kort ben ik daarom van Facebook af. Van WhatsApp (ook van Meta!) afkomen kost nog wat meer moeite. Er is een prima alternatief, Signal, maar dat werkt natuurlijk alleen bij de gratie van zoveel mogelijk gebruikers. Daarom bij deze een oproep om allen over te stappen! Het installeren van Signal is niet moeilijker dan dat WhatsApp was toen je dan 10 jaar geleden deed. En als je je oude berichten niet wilt kwijtraken, exporteer dan je WhatsApp chatgeschiedenis.
En na deze licht-politieke overweging weer over naar de orde van de dag: een extra hokje voor Bruno bouwen. Want als de lammetjes komen en de moeders-met-kind ook wat privacy nodig hebben is er niet meer genoeg ruimte in de stal. Arme Bruno, hij moet tijdelijk de nachten alleen doorbrengen in een hokje onder de kapschuur. Je kunt ook teveel privacy hebben, zeker als je een schaapje bent.