Toen we begonnen met bouwen was één van de uitgangspunten om het zo duurzaam en ‘natuurlijk’ mogelijk te houden. Daarom kozen we voor kozijnen van Accoyahout. Dat is zachthout (naaldhout), wat onder druk met azijnzuur is gekookt. Daardoor is het niet meer ‘lekker’ voor houtetende insecten en micro-organismen en dus net zo duurzaam (in de zin van: lange levensduur) als hardhout.
Ze waren prachtig van kleur toen ze in de zomer van 2020 geleverd werden. Zonde om te schilderen! Maar als ze niet behandeld werden zouden ze vergrijzen. We kozen ervoor om ze te behandelen met ‘verbeterde houtolie van de Cokereye’ . Dat zou de kleur beschermen, zonder dat ze aan natuurlijk karakter zouden inboeten. Eén á twee keer per jaar schoonmaken en een doekje met nieuwe olie eroverheen zou voldoende moeten zijn.
Helaas bleek dat wat optimistisch gedacht. Binnen de kortste keren ontstond er zwarte aanslag op de kozijnen. Vooral op de laagste (en horizontale) delen. ‘Even’ schoonmaken bleek een flinke poetsbeurt. Vooral omdat tijdens de bouw, toen we er nog niet in woonden, ik niet zo heel frequent de ramen lapte. Er waren altijd veel meer dingen te doen…
In 2021 en 2022 heb ik nog een keer alle kozijnen schoongemaakt (met een kunststof schuursponsje, geschikt voor nat schuren, op de excentrische schuurmachine, en dan met zeepsop van lijnoliezeep). En dan opnieuw in de olie. Pokkewerk, waar ik dágen mee bezig was en wat een vieze spetterboel rond de gevelopeningen achterliet op de zwarte Xyhlo biofinish rabatdelen. Het werkte, maar binnen een paar weken zag je alweer dat het vies werd.
Hee, wacht eens. Die Xyhlo biofinish, dat is een schimmel die op lijnolie leeft. Een prachtige afwerking, maar zou het niet kunnen dat de olielaag op de kozijnen het extra zwaar te verduren heeft omdat er bij elke regenbui schimmelsporen van de Xyhlo overheen spoelen? Volgens de fabrikant zou dat niet zo moeten zijn. Maar wij denken er het onze van…
In 2023 had ik zoveel kantoor- en ander werk, dat ik aan het jaarlijkse gevecht met de kozijnen niet meer toe kwam. En omdat het resultaat sowieso onbevredigend was heb ik het maar opgegeven en een afspraak gemaakt met een ecologische schilder. Die eigenlijk al volgeboekt zat tot 2025, maar bereid was om zo af en toe een paar dagen vrij te maken om onze kozijnen te schilderen.
En dat was een groot succes! Richard heeft uitgebreid uitgezocht welke verfsoort goed bestand zou moeten zijn tegen de schimmel-druk. De keuze viel op een biobased lak van Copperant. We hebben gekozen voor een afwerking in de RAL kleuren 1014 en 1002, ‘donker ivoor’ en ‘zandgeel’. Dat blijkt een gelukkige combi met de oranje daken en het zwarte potdekselwerk.
Richard is eindeloos bezig geweest met schoonmaken en voorbereiden (terwijl hij intussen een oogje hield op het gedierte op en rond ons erf. Dit was de eerste keer dat we een bouwvakker hadden die steeds een verrekijker bij de hand houdt voor als er een leuk vogeltje langs vliegt! 🙂 We konden het dus uitstekend met elkaar vinden, ook al heb ik hem nog steeds geen boomkikker kunnen laten zien….) maar vanaf juni kregen de kozijnen kleur. En dat scheelt een stuk in de aanblik!
Op bovenstaande afbeelding is te zien dat het potdekselwerk ook toe was aan een opfrisbeurt. Dat heb ik de afgelopen weken, tussen de bedrijven door, gedaan. Een beurt met rauwe lijnolie maakt opnieuw een heel verschil!
Onder de potdekselplankjes aan de voorkant zitten veel nestjes van Franse veldwespen. Dat vinden wij prima. Ze zijn niet opdringerig of agressief zoals limonadewespen en ze eten een heleboel muggen. Je moet er niet op gaan zitten en we lopen wel eens een steek op als er eentje in ons haar of kleding terecht komt, maar dat trekt snel weg. Alleen over deze schilderbeurt van ons (en hun) huis hadden we wel een verschil van inzicht…
