Maand: april 2017

Terwijl de rest van Nederland over de vrijmarkt slenterde hebben wij Koningsdag nuttig besteed door weer een stukje stal vrij te maken. Dit keer met hulp van mijn ouders, die intussen ook tegen de 70 zijn maar nergens voor terugdeinzen. Opnieuw werd bevestigd dat de oude mijnheer werkelijk niets heeft weggegooid: we vonden tussen al het meer ongedefinieerde vuil niet alleen stapels oude conservenblikken (netjes schoongemaakt), maar ook lege margarinekuipjes, broodzakken, emmers en zakken waar dierenvoer in had gezeten (hoe lang zou het geleden zijn dat er daadwerkelijk dieren stonden op de boerderij?) en héél veel netjes afgewassen lege potjes. Waarschijnlijk om ooit te gebruiken bij de inmaak. Nu ben ik zelf ook wel van het inmaken, maar dit waren meer potjes dan ik in 30 jaar zou gebruiken. En toen ik eenmaal een doos met roestige dekseltjes vond was ik er ook niet meer zo happig op. Dus al het glas richting de glasbak. Peter en Jacintha kwamen ook nog even aanwaaien en maakten de fout om op te merken dat ze nog wel wat konden meenemen. Enigszins scheefhangend reden ze het terrein weer af…

In alles wat je opendoet zit weer andere troep. De zeven verschillende oude diepvriezers die onder de troep in de stal vandaan kwamen zitten vol met oude kleren. In de kasten zit oud papier. Tussen het afval in een voormalige werkplaats vonden we zeker 8 bijlen en een stapel plafondplaten. En in de werkplaats lagen overal gebruikte theezakjes tussen het metaal.

Het is duidelijk dat hier niets verspild werd. De oude mijnheer is van 1922, en waarschijnlijk heeft de armoede van de crisisjaren (en dat was èchte armoe) zich vastgezet in zijn geheugen (“Nooit iets weggooien, beter mee verlegen dan om verlegen!”). Vooral nadat hij in de Tweede Wereldoorlog naar Duitsland is afgevoerd en meer dood dan levend door zijn moeder weer teruggehaald (zo hebben we begrepen). Een triest verhaal. Nu is niets weggooien op zich natuurlijk ook vanuit ecologisch oogpunt een goede levenshouding. En waarschijnlijk zitten er nog wel zaken tussen die we mogelijk in de toekomst kunnen gebruiken. Maar zoals de gebouwen er nu bij liggen kunnen we er gewoon niet in.Dus we voeren het gecontroleerd af: glas en textiel apart, huisraad naar de kringloop, ‘zachte’ plastics in de PMD-container, al het metaal in een container van Friesland Schroot, hout op een stapel om tzt in een container te gooien, papier wordt in mei door de basisschool opgehaald en we gaan binnenkort het afvalbrengstation verblijden met een grote hoeveelheid blikken motorolie, landbouwchemicaliën, verf en menie. Blijft over: heel veel meuk en gemengd materiaal. Dat gaat in de container voor restafval, en ook die raakt al aardig gevuld.

We blijven het verbazend vinden dat de familie niets heeft meegenomen van de oude mijnheer. Al zijn persoonlijke spullen liggen er nog.

 

En weer een emmertje metaal…

Deze kasten hadden in de lekke bedstee gestaan en waren echt tot de categorie ‘restafval’ gaan behoren.

We hebben vast een tafeltje in de eerste kamer gezet. Dat wordt de kantine.

 

Huisraad, vlakglas, apparaten, textiel…

Een lege werkplaats, met dank aan Nathalie en Bart!

 

Chemisch afval verzamelen.

Aan het eind van de middag was dit hokje ook leeg.

 

En deze keukenkast, met dank aan Willemien.

Nu gaat de vaart erin met het opruimen!

Gisteren kwam Dorien weer helpen met Sarah en Iris, en Nathalie kwam helemaal uit Leusden. Alle rommelmarktspullen had ik “gratis af te halen” op Marktplaats gezet. Er kwam een “opkoper” voor, die bij nader inzien ook een compulsieve verzamelaar (b)leek. Hij was er ontzettend blij mee (hoewel wij ons eigenlijk afvroegen of we zo’n man niet tegen zichzelf in bescherming hadden moeten nemen). Sarah en iris hebben alles in bananendozen gepropt.

Ondertussen trokken wij de twee zijkamertjes leeg. Verbijsterend hoeveel meubilair er uit twee kamertjes van 2 x 2 m  kwam. 4 fauteuils, 2 bedden, zes matrassen, een opklapbed, een heel aantal krukjes, tafeltjes en opstapjes (heeft de “opkoper” ook meegenomen), een satellietontvanger waarvan een cruciaal onderdeel ontbrak, zes rollen tapijt en oneindig veel dekens, kussens en kleden.

 

 

Dorien gaf de kamers daarna een goede stofzuigbeurt. Daarbij vond ze onder het tapijt in de droge bedsteekast (de natte houden we maar dicht) een luik naar een kelder! Dat luik was waarschijnlijk al 40 jaar niet meer open geweest, want de bedsteekast erboven troffen we vorige week helemaal volgestapeld aan met dozen textiel en oud papier, waaronder  oud papier uit 1972.

De kelder is niet eens heel erg vol, er staan alleen wat oude weckpotten op planken, en het is er erg stoffig.  Maken we een volgende keer wel schoon. Hij lijkt wel bruikbaar als koele ruimte.

Toen alle kamers leeg waren viel de ruimte in het huisje eigenlijk nog mee. En op die ene bedsteekast na is er eigenlijk relatief weinig waterschade, als je bedenkt dat het al meer dan twee jaar leeg staat.

Intussen hebben Nathalie en Joris een groot deel van de werkplaats leeg gehaald. Héél veel oud ijzer… de container van Friesland Schroot begint zich te vullen.

Al met al een zeer welbestede dag: nu kunnen we ons tenminste bewegen in het huisje. Volgende week de stal!

Het ging allemaal veel te goed… natuurlijk moeten er ook tegenvallers komen. Bijvoorbeeld vandaag.

Ons eerste idee was om één van de bouwvallige schuren te verbouwen tot een gastenverblijf. Daar zouden wij kunnen wonen tijdens de bouw van ons huis. Daarna zou de familie er kunnen verblijven als die eens op bezoek komen (want we wonen straks best uit de richting) en zouden we het kunnen verhuren als B&B. Maar toen we met architecten gingen praten bleek dat het idee wat we hadden eigenlijk best duur was. En in dit stadium reserveren we de financiën toch graag nog even voor prioriteiten.

Dus besloten we: we knappen het huisje op om daar tijdelijk te wonen. Wel zonde van het geld en vooral van de tijd, want het huisje zal daarna afgebroken moeten worden. Anders mogen we sowieso geen nieuw woonhuis neerzetten. Maar goed, met een paar pallets underlayment kom je een eind.

Maar toen we vorige week eindelijk het huisje van binnen konden aanschouwen begonnen we daar toch ernstig over te twijfelen. Er zit wel heel erg veel schimmel en ongedierte in, echt gezond kan dat niet zijn. En er moet eigenlijk gewoon een nieuw dak op om dat te verhelpen. Maar het dak zit zo raar in elkaar dat je er eigenlijk heel slecht bij kunt. En de keuken… daar is eigenlijk niets mee aan te vangen, het is gewoon een smerig hol. Om maar niet te spreken van de verwarming… het zal er bijzonder oncomfortabel zijn in de winter. Misschien toch maar een woonunit zetten? Ruimte genoeg, zou je zeggen.

Dus hebben we afgelopen dagen naarstig gezocht naar woonunits. Blijkbaar is iedereen aan het verbouwen want de units die op Marktplaats verschijnen zijn vaak binnen een paar dagen al weg. Gisteren zijn we wezen kijken bij een mooie unit die nu in Elst staat. Een eind weg, dus hoge transportkosten. Maar zo te zien wel een redelijk comfortabele woning voor tijdens de bouw.

Vandaag maar eens de gemeente gebeld om te vragen welke voorwaarden er gelden om een unit te plaatsen tijdens de bouw en wat de doorlooptijd van de vergunningaanvraag is. Gezien de markt voor woonunits moeten we namelijk heel  snel beslissen. De ambtenaar legde mij uit: “Je moet een situatieschets van het perceel maken, met de locatie van de nieuwe woning, en een plattegrond van de tijdelijke unit…”

“Ho, wacht even. Dus ik moet al een unit kopen (want anders heb ik immers geen plattegrond), terwijl ik nog niet weet of ik de vergunning krijg?”

“Ja, want de aanvraag moet wel overeenkomen met de te realiseren situatie. Ik neem aan dat u al een bouwvergunning heeft voor de nieuwe woning?”

Nee, die hebben we nog niet. We hebben nog niet eens een ontwerp. Want we willen een woning bouwen die echt zich goed voegt in de plek. Maar dan moeten we wel de plek eerst een poosje goed kunnen ervaren. Waar komt de wind vandaan, hoe hoog staat het grondwater in zomer en winter, waar willen we meer beschutting, welke planten en dieren komen war op het perceel voor en welke functies willen we daarom op welke plek realiseren? Maar om dat te ervaren moeten we de plek echt een poosje kunnen observeren.

Maar dat blijkt een probleem. Een tijdelijke woonunit plaatsen mag alleen, als er al een vergunning is voor een definitieve woning. Maar ja, die vergunning kunnen we natuurlijk nog niet aanvragen want we hebben nog geen ontwerp.

Een beetje begrijpelijk is het wel, de gemeente wil natuurlijk voorkomen dat er een wildgroei van units ontstaat in het buitengebied. En we hebben natuurlijk ook een gok genomen door het huisje in deze staat te kopen. Maar het stelt ons wel voor een flinke uitdaging: 14 juli moeten we ons huis in Amersfoort uit (dat is verkocht!) en vóór die tijd moeten we het huisje dus leegruimen, ontdoen van ongedierte, asbest saneren, isoleren, het dak repareren en waterleiding aanleggen.

De vuil- en schrootcontainers zijn inmiddels geplaatst dus morgenochtend kunnen we echt beginnen met leeghalen. Helpende handen zijn altijd welkom!

 

 

 

 

 

 

Onze nieuwe gemeente stelt een Omgevingsvisie op. En daar mogen de inwoners over meepraten. Wij zijn nog geen inwoners, maar natuurlijk ben ik wel erg geïnteresseerd in deze nieuwe Omgevingsvisie. Daarin gaat de gemeente immers uiteenzetten welke kwaliteiten in de gemeente zij in haar beleid wil behouden en ontwikkelen. Dus ik had me aangemeld voor de “inspiratieavond” op 18 april.

Een inspirerende avond was het zeker. Vooraf al afgesproken met aanstaande dorpsgenoten, om elkaar een beetje te leren kennen. Er zijn nog meer mensen in Weststellingwerf bezig met energieneutraal bouwen, onder andere in het kader van het project ‘ruilverwoning’. Mooi dat het dorp zo actief bezig is, ook om het leefbaar te houden voor de toekomst!

Na een inleiding door de wethouder kregen we een zeer bevlogen redevoering door innovator en inspirator Thomas Rau. Een vurig pleidooi voor een circulaire economie, waarin we grondstoffen niet éénmalig, maar telkens opnieuw gaan gebruiken. Ook dat sluit mooi aan bij onze plannen!

Daarna in groepjes nadenken over de vragen “waar word ik blij van?”, “wat vind ik frustrerend?”, “wat kan ik zelf doen?” en “waar heb ik anderen / de gemeente voor nodig?”, in relatie tot de thema’s toekomst van de landbouw en klimaatverandering. Sowieso al leuk om de mensen aan mijn tafel te leren kennen. Er is een duidelijke eensgezindheid in de gemeente: de ruimtelijke kwaliteit van het buitengebied wordt door iedereen als waardevol en beschermenswaardig ervaren.

Het blijkt dat de planoloog die is ingehuurd om de Omgevingsvisie op te stellen een goede kennis van me is, met wie ik veel heb samengewerkt in  de tijd dat ik bij de Commissie voor milieueffectrapportage werkte! Wim heeft al heel veel voor Weststellingwerf gedaan en kan me dus heel veel over het gebied vertellen tijdens de trein naar huis.

Half één in bed, maar opnieuw heel blij met onze toekomstige woonplek!

Vrienden en familie staan ook te trappelen om te komen kijken. Dus vandaag kwamen Dorien, Jaap, Ruth en Sarah al langs. Omdat er nog geen afvalcontainers zijn (en we zelf nog een beetje verdwaasd rondlopen) was het lastig om ervoor te zorgen dat iedereen wat te doen had. Maar het was erg leuk om samen te “paasbrunchen” in de (intussen aardig lege) zitkamer.

Ruth heeft een heldendaad verricht door de (meeste) beschimmelde zooi uit de lekke bedsteekast te trekken en in vuilniszakken te duwen. Dorien heeft de kledingkasten doorgelopen op inhoud. Keurige pakken, overhemden, stropdassen… alles hangt er nog.  Om nog maar niet te spreken van alle beddengoed, linnengoed en kussens. We voorzien dat we nog heel wat keren langs de kledingcontainer moeten rijden.

En dan de rest nog. Volgende week bestellen we grote afvalcontainers, dan kunnen we serieus gaan leegruimen en is hulp dus zeer welkom.

Ik heb het keukentje schoongemaakt, zodat we dat tenminste kunnen gebruiken. Er komt verbazend veel (verbazend goed) huisraad uit. Van een patatsnijder tot groentehakselaar tot eindeloos veel pannen en servies. We hopen dat de kringloop het allemaal wil meenemen.

Tussen de bedrijven door ook nog even genoten van het landgoed. Jaap ontdekt dat we allerlei prachtige soorten op het terrein hebben, die erop duiden dat de houtwallen al eeuwen oud zijn: Salomonszegel, Dalkruid, Eikvaren en Grootbloemmuur. En ik ontdek dat van achteraf (bij de Uiterste Eik) je een schitterend uitzicht hebt over het reliëfrijke terrein.

De foto’s van vandaag zijn met de telefoon gemaakt – niet zulke beste kwaliteit dus.