Maand: juni 2017

Kleine oproep tussendoor: is er nog iemand die op woensdag 28 juni tijd en zin heeft om te helpen met sjouwen in Amersfoort? We gaan dan alvast een eerste lichting spullen verhuizen.

Water – meestal hebben we er in Nederland teveel van, momenteel te weinig. En ook bij ons speelt het een belangrijke rol.

Bij het zoeken naar een plek om onze dromen waar te maken hebben we al gelet op de hoogteligging. We wonen in Amersfoort op 12 meter boven NAP en we willen per se minimaal een meter boven NAP blijven wonen. En liever hoger. Zeker na het kijken van de serie ‘Als de dijken breken’ begin dit jaar. 🙂 Dat is gelukt: het huis en erf liggen op 2,5 tot 3 m boven NAP, de ‘heuvel’ ligt nog 80 cm hoger en alleen waar we een poel willen graven zit je onder NAP. Maar daar moet dan ook een poel komen.

Een waterpoel is leuk, drinkwater vonden we ook belangrijk. Er was namelijk geen waterleiding naar het perceel toe. Blijkbaar vond de oude meneer dat te duur toen het destijds werd aangelegd. Hij had al ander water. En dat blijkt anders te zitten dan we eerst dachten.

Wij dachten oorspronkelijk, dat er twee waterputten op het terrein aanwezig waren. Maar nu het een poosje niet regent en ik er regelmatig emmertjes water uit put, komen ze toch wel snel droog te staan. Wat nader onderzoek wees uit dat er een heel systeem van slangen ligt. We weten het nog niet zeker, maar onze indruk is dat beide ‘putten’ de bovenbouw zijn van een ‘waterkelder’, ‘regenput’of ‘regenbak’, waar het regenwater van het dak in wordt opgevangen. Althans…werd, want het goot- en leidingwerk mist na die jaren leegstand wat cruciale onderdelen. Zo’n regenbak is een beproefd systeem, dat in hoger gelegen gebieden zonder stromend water (beekjes dus, geen leidingwater) al sinds de middeleeuwen een gangbare watervoorziening was. Geen grondwater in de put dus, maar regenwater.

Vanuit de regenbak pompte onze meneer het naar een metalen container die op de zolder staat. En vandaar liep het gewoon door zwaartekracht naar de kraan in de keuken. Helaas mist ook hier het systeem een aantal cruciale onderdelen (bijvoorbeeld de pomp), dus de enige manier om het water nu uit de bak te krijgen is met de hand emmertjes putten.

We gaan zeker weer regenwater opvangen voor de moestuin en om het toilet door te spoelen. Maar we wilden ook drinkwater. En dat bleek ingewikkelder dan verwacht.

Al in december, toen we bezig waren met de aankoop, heb ik geprobeerd uit te zoeken hoe dat in zijn werk gaat, wat voor soort aansluiting wij nodig zouden hebben en wat dat zou kosten. Dat kostte twee keer een ochtend telefoneren met drinkwaterbedrijf Vitens en een Klic-melding (van een paar tientjes), waaruit bleek dat de waterleiding naar de buren dwars over ons terrein loopt en we daar eenvoudig op zouden kunnen aantakken.

Vervolgens was de grote vraag wat voor soort aansluiting we nodig hebben. Vitens wil namelijk het liefst een watermeter alleen in een officiële meterkast plaatsen. Maar ja, die is er niet. De elektriciteitsmeter zit weliswaar in een kast, maar die voldoet in geen enkel opzicht aan het bouwbesluit. Bovendien moet het hele huisje binnenkort toch vervangen. Dan waren er twee opties: ‘tijdelijk water’ en ‘bouwwater’. Wat het verschil is, is me nooit helemaal duidelijk geworden, maar ik heb de situatie uitgelegd en uiteindelijk kwam ik met de Vitens medewerker overeen dat we bouwwater zouden aanvragen.

Dus ik heb me op 28 maart via mijnaansluiting.nl daaraan gewaagd. Zoals zoveel van zulke overheidswebsites die je verplicht moet gebruiken kan ook deze wel wat gebruikersvriendelijker, maar het is gelukt. Al heel snel daarna nam Vitens contact met me op om te vragen wáár de aansluiting precies geplaatst moest worden. En binnen drie dagen kreeg ik dit bericht:

“Bedankt voor uw aanvraag via www.mijnaansluiting.nl, bijgaand vindt u de bevestiging. We gaan uw aanvraag overdragen naar de combi aannemer, die te zijner tijd contact met u zal opnemen en eventuele vragen, bijvoorbeeld over de planning, kan beantwoorden.”

Bijgevoegd de factuur van €754,- + €15,- per strekkende meter ex BTW.

Vervolgens kregen we de sleutels en verdween het waterdossier even naar de achtergrond. Maar op 21 april bedacht ik dat ik nog niets had gehoord. Dus ik belde Vitens weer.

“Ja, dat ligt nu bij de uitvoerder, firma Baas Stam. U kunt beter hen even bellen.”

De front-office-medewerker van firma Baas Stam reageerde wat verbaasd. “Oh, u heeft nog niets gehoord? Ja… ik weet ook niet precies hoe dat werkt. Maar ligt er wel een waterput?”

“Ja, die ligt er.” (Dat dachten we toen dus nog) “Maar ik wil drínkwater!”

“Nee, ik bedoel een waterput om de meter in te plaatsen.”

“*?*”

Het bleek dat wij een metalen bak, een zogenaamde ‘bouwwaterput’ moesten aanschaffen en ingraven. Hoe diep precies en waar we op moesten letten bij het plaatsen, nee, daar had hij geen tekening van.

“Normaal gesproken gebeurt dat door een aannemer en die weten dat gewoon.”

Als ik een foto zou mailen hoe het er bij lag, zou hij aan de uitvoerder vragen of het zo goed was en dan kon de procedure voortgezet. Waarschijnlijk zou het dan binnen een week of twee wel aangelegd kunnen worden.

Nu blijken bouwwaterputten schaars te zijn. De bouw is de laatste jaren weer flink aangetrokken en er zijn er maar weinig op de markt. Maar voor €450,- wilde een handelsbedrijf in Staphorst wel van een tweedehands exemplaar scheiden. We tilden ons een halve hernia en groeven een diep gat, waar we de waterput in lieten zakken. Foto’s gemaakt en voilà,  op 1 mei gemaild naar firma Baas Stam.

Een week later had ik nog niets gehoord. Bellen en mailen leverde niets op: de betreffende medewerker was er niet, had het te druk of reageerde anderszins niet op terugbelverzoeken of mails. Dan maar een klachtenformulier ingevuld en op 9 mei de Vitens gebeld. Tenslotte betaal ik hen, en betalen zij de firma Baas Stam weer. Dat hielp. Op 10 mei kreeg ik bericht dat de waterput in orde was bevonden en dat men zou proberen ons in week 21 aan te sluiten. Het kon ook een weekje later worden.

Op 29 mei hadden we nog altijd geen datum gehoord. Opnieuw gebeld en gemaild. De medewerker gaf nu aan  niet te kunnen zeggen wanneer ze de aansluiting zouden maken, dat ze te krap in het personeel zaten, dat hij geen invloed op de planning kon uitoefenen en dat hij me ook niet kon doorverbinden met iemand die daar wel invloed op zou kunnen uitoefenen.

Opnieuw de Vitens klantenservice gebeld… Dit keer werd me verteld dat er blijkbaar net rond onze aanvraag een wisseling was naar een andere uitvoerder. Wel een beetje vreemd dat ze daar op 9 mei dan niets over gezegd hadden… Naar later bleek ging dit om het samengaan van de firma’s Baas en Stam. Die gaan gezamenlijk alle gas, water, elektra, data en telecom aanleggen in Friesland en de Noordoostpolder. Er staat een trots persbericht over op hun website.

Even later belde de Vitens terug, met het verbijsterende bericht dat er die ochtend contact met mij was geweest en dat zou zijn doorgegeven dat het water die week of de week erop zou worden aangesloten. Dat was niet wat ik gehoord had. “Nou weet u? U kunt het beste zelf even bellen met firma Baas Stam”.

Diepe zucht.

Helaas zodanig dat er voor de installateur nauwelijks aan te sluiten was: met de uitloop strak tegen de wand van de bouwwaterput. Dat kostte ook nog een paar telefoontjes met Vitens.

Het allergrappigst was nog, dat ik een week later opeens gebeld werd door iemand anders van de firma Baas Stam.

“Ja, ik moet hier kijken of die bouwwaterput er wel goed bijligt, dat ze ‘m kunnen aansluiten…”

Ik hoop voor de Vitens dat ze een niet al te langjarig contract met die firma Baas Stam hebben afgesloten. En ik vrees met grote vreze voor de rest van de aanlegwerkzaamheden. Ik begin steeds meer begrip te krijgen voor het autarkische regenwatersysteem.

Maar… er komt water uit een kraan op eigen erf! Nu nog binnenshuis, dat wordt een volgende aflevering.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We wisten bij de koop dat er veel asbest in het ‘object’ aanwezig was (citaat koopovereenkomst). Asbest is namelijk heel handig spul. Het is sterk, slijtvast, isolerend, brandwerend en bovendien goedkoop. Alleen een beetje jammer dat bij de verwerking ervan vezeltjes vrijkomen die zich vastzetten in je longen, en daar op termijn tot celwoekering (kanker) kunnen leiden. (Kúnnen, dus).

Dus voor een oude boer zoals onze vorige bewoner, die sowieso nooit wat weggooide, was het prachtig spul. (Hij is overigens inmiddels 95 en lichamelijk nog in goede gezondheid – alleen geestelijk niet meer. Maar dat schijnt niet door asbest veroorzaakt te worden.) Het zit dan ook overal. En bij het opruimen kwamen we ook de nodige losse stukken tegen tussen alle rommel. Die hebben we voorzichtig en netjes bij elkaar gezet in de stal. En dat hadden we beter niet kunnen doen.

Want op 10 mei hebben we keurig een inventarisatie laten uitvoeren. Daarna mochten we er niet meer aan komen. Maar vervolgens duurde het even voor het rapport kwam, waarmee we offertes voor de sanering konden opvragen. (De eerste ronde saneren, althans. Een paar van de schuren met asbestdaken willen we nog gebruiken de komende tijd, dus die blijven nog even staan). Onhandig, want die stapel stond best wel in de weg, eigenlijk.

En toen we met de offertes voor sanering bezig waren leerden we, dat we het beter buiten de stal bij elkaar hadden kunnen zetten. Dan was het namelijk een buitensanering geweest. Nu moet het weggehaald als binnensanering. (Ook al is het ‘binnen’ aspect van die stal maar relatief – het waait er dwars doorheen.) Er moet een tent omheen gebouwd worden, helemaal afgeplakt, onder onderdruk gezet en na afloop moet er een kleefmonster genomen worden met gouden filters (of zoiets) door een onafhankelijk laboratorium. En dat kost ons duizenden euro’s extra.

Tja, het is maar geld. Maar we hadden het liever aan iets anders gespendeerd. En de regelgeving op dit gebied is ook wel erg doorgeschoten.

Want formeel gezien hadden we er helemaal niet aan mogen komen. We hadden bij ieder stukje verdacht materiaal wat we tegenkwamen een inventarisatiebureau moeten laten komen en het vervolgens moeten laten liggen tot we een saneringsbedrijf konden laten komen. Ja, dat kan natuurlijk niet.

Als je de regelgeving zo strikt zou toepassen had er helemaal niemand iets gekund met de boerderij. Dan was-ie blijven staan met alle zooi erin en langzaam verder vervallen.  Tot het moment dat het dak naar beneden kwam en alle asbest, open bakjes afgewerkte motorolie (ca. 100 liter, tot nu toe), potten ouderwetse menie, rattengif, pesticiden, oude accu’s (een stuk of 30), lege batterijen, kunstmest en wat we nog meer aan chemisch afval gevonden hebben (en keurig netjes naar het afvalbrengstation gebracht) zich zou vermengen met de stapels oude zooi. Was dat dan milieutechnisch beter geweest?

Wij hebben het zo netjes mogelijk gedaan. Het voelt wel een beetje zuur als dat dan zoveel geld kost.

Maar goed, deze week wordt het dus gesaneerd. En de positieve kant van het geheel is, dat ik daarom het erf niet op mag en verplicht een weekje in Amersfoort moet blijven. En omdat ik deze week vrij had gehouden van werk (zodat ik op en neer zou kunnen rijden) is er nu tijd om in te pakken, in de tuin te werken, de was te doen en het huis schoon te maken. En de bus (die we Joop noemen) te versieren met vrolijke bloemetjes.

 

Het is niet de eerste keer dat we verhuizen, maar wel de meest ingewikkelde. De vorige keer hebben we eenvoudigweg een verhuisbedrijf ingeschakeld en dat waren we dit keer ook van plan.

Maar ja, dit huisje is een stuk kleiner dan ons huidige huis. De stal is ruim genoeg om spullen op te slaan, maar in verband met vrieskou,  vocht en ongedierte is dat niet  voor alle huisraad even aantrekkelijk. Dus de piano, antieke servieskast, grote eettafels, schilderijen, boekenkasten, Joris’ mooie werkbank en dozen met boeken zouden in de opslag moeten.

Maar dat kan wel eens lang gaan duren, tenslotte moeten we helemaal een nieuw huis bouwen. En dan wordt opslag bij een verhuisbedrijf best wel duur.

Gelukkig hebben we familieleden met ruimte genoeg, waar onze spullen een poosje mogen logeren. Ook fijn, want dan kan je nog eens een doosje boeken omruilen. Alleen… die wonen natuurlijk over het hele land verspreid. En dan wordt een verhuisbedrijf inschakelen ook weer (te) prijzig.

Kortom, het wordt een ouderwetse doe-het-zelf-verhuizing. Een hele planning, want niet alleen moet de huisraad naar drie verschillende adressen, we moeten ook de kippen en de eenden nog verhuizen.

We zoeken wel nog hulp met in- en uitladen! Wie heeft er tijd om te helpen?

• op donderdag 6 juli ’s ochtends met inladen in Amersfoort
• op vrijdag 7 juli met inladen in Amersfoort
• op zaterdag 8 juli met uitladen in De Hoeve
• en op zondag 9 juli met inladen in Amersfoort èn uitladen in De Hoeve

 

Langzamerhand beginnen we al het één en ander te verhuizen naar onze Friese stek. Met name de dingen die we niet zo vaak gebruiken natuurlijk. De woonkamer, slaapkamer en studeerkamer in Amersfoort zijn nog gezellig, maar de overige kamers worden steeds leger. Daarmee wordt het wel steeds ‘echter’. En gaan we steeds meer voelen wat we achterlaten. De leuke straat, het comfortabele huis, de mooie tuin… ach, we komen weer in een leuk dorp, we bouwen een nieuw huis en ik heb straks 5 ha om mijn groenpassie op los te laten. Maar één ding zullen we toch wel héél erg missen en dat is De Werkplaats.

Joris bouwde de werkplaats van 2009 tot 2011, voor het grootste deel in de zomer van 2010. Samen met de aannemer zette hij een kalkzandsteen binnenblad en de dakplaten erop. Daarna maakte hij hem zelf verder af met isolatie en een buitenblad van potdekselplanken. In een afvalcontainer hadden we prachtige meranti ramen met roedenverdeling gevonden. En het geheel werd bekroond met hergebruikte tuile-du-nord-dakpannen. In één woord: prachtig.

Ook heel functioneel, goed geïsoleerd, voorzien van massa’s stopcontacten en natuurlijk krachtstroom.  We zeiden wel eens tegen elkaar “er zijn mensen die in minder goed geïsoleerde huizen wonen”. (En dat is zéker waar van ons nieuwe huis!)

Daarom: een ode aan De Werkplaats. En aan de man die hem bouwde natuurlijk. ♥

 

 

maart 2011: zwart geschilderd met Ecoleum