We wisten bij de koop dat er veel asbest in het ‘object’ aanwezig was (citaat koopovereenkomst). Asbest is namelijk heel handig spul. Het is sterk, slijtvast, isolerend, brandwerend en bovendien goedkoop. Alleen een beetje jammer dat bij de verwerking ervan vezeltjes vrijkomen die zich vastzetten in je longen, en daar op termijn tot celwoekering (kanker) kunnen leiden. (Kúnnen, dus).
Dus voor een oude boer zoals onze vorige bewoner, die sowieso nooit wat weggooide, was het prachtig spul. (Hij is overigens inmiddels 95 en lichamelijk nog in goede gezondheid – alleen geestelijk niet meer. Maar dat schijnt niet door asbest veroorzaakt te worden.) Het zit dan ook overal. En bij het opruimen kwamen we ook de nodige losse stukken tegen tussen alle rommel. Die hebben we voorzichtig en netjes bij elkaar gezet in de stal. En dat hadden we beter niet kunnen doen.
Want op 10 mei hebben we keurig een inventarisatie laten uitvoeren. Daarna mochten we er niet meer aan komen. Maar vervolgens duurde het even voor het rapport kwam, waarmee we offertes voor de sanering konden opvragen. (De eerste ronde saneren, althans. Een paar van de schuren met asbestdaken willen we nog gebruiken de komende tijd, dus die blijven nog even staan). Onhandig, want die stapel stond best wel in de weg, eigenlijk.
En toen we met de offertes voor sanering bezig waren leerden we, dat we het beter buiten de stal bij elkaar hadden kunnen zetten. Dan was het namelijk een buitensanering geweest. Nu moet het weggehaald als binnensanering. (Ook al is het ‘binnen’ aspect van die stal maar relatief – het waait er dwars doorheen.) Er moet een tent omheen gebouwd worden, helemaal afgeplakt, onder onderdruk gezet en na afloop moet er een kleefmonster genomen worden met gouden filters (of zoiets) door een onafhankelijk laboratorium. En dat kost ons duizenden euro’s extra.
Tja, het is maar geld. Maar we hadden het liever aan iets anders gespendeerd. En de regelgeving op dit gebied is ook wel erg doorgeschoten.
Want formeel gezien hadden we er helemaal niet aan mogen komen. We hadden bij ieder stukje verdacht materiaal wat we tegenkwamen een inventarisatiebureau moeten laten komen en het vervolgens moeten laten liggen tot we een saneringsbedrijf konden laten komen. Ja, dat kan natuurlijk niet.
Als je de regelgeving zo strikt zou toepassen had er helemaal niemand iets gekund met de boerderij. Dan was-ie blijven staan met alle zooi erin en langzaam verder vervallen. Tot het moment dat het dak naar beneden kwam en alle asbest, open bakjes afgewerkte motorolie (ca. 100 liter, tot nu toe), potten ouderwetse menie, rattengif, pesticiden, oude accu’s (een stuk of 30), lege batterijen, kunstmest en wat we nog meer aan chemisch afval gevonden hebben (en keurig netjes naar het afvalbrengstation gebracht) zich zou vermengen met de stapels oude zooi. Was dat dan milieutechnisch beter geweest?
Wij hebben het zo netjes mogelijk gedaan. Het voelt wel een beetje zuur als dat dan zoveel geld kost.
Maar goed, deze week wordt het dus gesaneerd. En de positieve kant van het geheel is, dat ik daarom het erf niet op mag en verplicht een weekje in Amersfoort moet blijven. En omdat ik deze week vrij had gehouden van werk (zodat ik op en neer zou kunnen rijden) is er nu tijd om in te pakken, in de tuin te werken, de was te doen en het huis schoon te maken. En de bus (die we Joop noemen) te versieren met vrolijke bloemetjes.
