Maand: januari 2018

Ondertussen hebben we de afgelopen weekends vlijtig doorgegraven aan de fundering voor de nieuwe werkplaats. Die willen we heel comfortabel en goed geïsoleerd maken (zodat Joris’ dure gereedschap niet meer roest en zijn mooie timmerhout niet kromtrekt). We mikken op de isolatiestandaard voor woningen uit het huidige bouwbesluit. Volgens onze architect hoorde daar ook een geïsoleerde fundering bij. Dat bleek gemakkelijk gezegd, maar een crime om uit te voeren.

(En je ontkomt ook nog eens niet aan ‘moderne’ materialen: piepschuim en pur. Terwijl we juist milieuvriendelijk wilden bouwen…. Maar ja, onder het maaiveld wordt het echt wel lastig om met natuurlijke materialen te werken in een steenloze omgeving zoals Nederland.)

Waar je bij een ‘gewone ‘strookfundering gewoon  een sleuf graaft van ongeveer de juiste breedte, er folie in legt, aan de bovenkant nog wat bekisting erlangs en het beton vangt alle kleine afwijkingen in hoogte en breedte wel op, moest dat nu heel precies. De bodem moest volkomen vlak en recht zijn, als er maar een hobbeltje van een centimeter in zit breken de piepschuimplaten al en krijg je een ‘koudelek’. En dat het maaiveld over de lengte van de schuur ongeveer een halve meter afloopt en dat er allemaal boomwortels zaten  maakte het ook al niet makkelijker.

Het kostte ons een weekend om de sleuven te graven en de ‘vloer’platen er in te leggen, een weekend om de bekisting zuiver waterpas te stellen en de  opstaande platen er in te zetten en nog een weekend om de dubbele betonwapening netjes aan te brengen. Maar toen was de aannemer ook zeer tevreden. 26 januari komt hij het beton storten en daarna de rest van de fundering opmetselen. Daarboven gaan we dan zelf weer verder met de houtbouw.

En dan het betonijzer

 

Dat betonstorten is ook wel een dingetje: een gewone betonwagen kan niet op de locatie komen. Hopelijk lukt het met een kleine , waarbij het laatste stukje moet worden overbrugd met kruiwagens. Zelf beton draaien is helaas geen optie, daardoor is het project net te groot. De kans dat je het dan niet binnen de gestelde tijd voor elkaar krijgt is aanzienlijk. Dus vandaar dat we daar toch maar even de aannemer voor inschakelen. Hoe dat straks moet met het huis is weer een verhaal apart…

Nu ligt onze mooie funderingssleuf dus tot 26 januari te wachten. Omdat het weer is gaan regenen, sneeuwen en donderdag ook weer storm is voorspeld heb ik ‘m maar preventief afgedekt.

 

 

Vorig jaar, vlak voor we de sleutels van ons nieuwe huis kregen, kochten we een bus. We realiseerden ons dat we hoe dan ook een tweede auto nodig zouden hebben op onze nieuwe stek (Joris is met zijn auto vier dagen per week van huis) en gezien de onderneming die we aangingen leek een klusbus wel zo handig. We noemden ‘m Joop en fleurden hem op met plakbloemetjes. En het moet gezegd worden, het wás ook erg handig, toen we al die zooi uit het huis aan het ruimen waren en ondertussen alvast spullen van Amersfoort naar hier verplaatsten zodat het huis in Amersfoort ‘voor de verkoop’ zo ruim en opgeruimd mogelijk zou zijn.

Het was minder handig toen we na een snikhete dag klussen in juni terug naar Amersfoort reden, halverwege even wilden wisselen van bestuurder en vervolgens Joop niet meer wilde starten. Anderhalf uur later was de temperatuur van de motor weer van 80 graden naar 40 graden gedaald en konden we weer starten.

Dat bleek vaker voor te komen: bij een Mercedes Vito schijnen de krukassensor en de nokassensor nogal eens problemen te geven met een warme start. Dus die lieten we maar vast vervangen.

Maar tijdens de laatste verhuisrit, na de sleuteloverdracht van het huis in Amersfoort, stonden we opnieuw stil, dit keer in de regen. Volgens de ANWB-meneer was de accu nog goed, maar leek het hem dit keer in de dynamo te zitten. Dus we konden direct op zoek naar een nieuwe garage in Wolvega. Die vervingen de dynamo.

Het ging een poosje redelijk, maar naarmate het kouder werd ging de bus steeds lastiger starten. Tot ik op een goede dag überhaupt niet meer weg kwam. Dit keer leek de accu te zijn leeggelopen. Teveel kleine stukjes op de binnenwegen gereden? Voortaan beter opletten dat ik regelmatig een stukje snelweg of provinciale weg pak!

Op 23 december ging ik op weg om boompjes op te halen. Een druk programma: ’s ochtends moest ik 250 stuks ‘bosplantsoen’ (kleine boompjes)  halen in Berghem, vervolgens zou ik gaan lunchen bij de schoonfamilie in Oss en daarna op de terugweg nog 20 grotere lindebomen ophalen bij een kwekerij bij Apeldoorn.  Toen ik halverwege even een sanitaire stop maakte bij een tankstation  was het weer zover…. de bus wilde niet starten. Dit keer vond de ANWB-man de accuspanning wel laag. Ik kreeg het advies om zonder de motor nog te laten afslaan naar huis te rijden. Dus ik heb de afspraken in het zuiden afgebeld, ben wel nog langs de kwekerij met de lindebomen gereden, heb de bomen met draaiende motor op de bus gesjord, ben naar huis gereden, heb de linden weer van de bus af gehaald (nog steeds met draaiende motor) en ben naar de garage gereden, waar Joop de kerstdagen doorbracht in afwachting van een nieuwe accu.

(Gelukkig gingen we tweede kerstdag toch naar de schoonfamilie in Oss en met de aanhanger van de schoonfamilie kregen we de boompjes alsnog thuis – al was de afstand Oss-De Hoeve met een maximumsnelheid van 90 km/uur wel héél lang!).

Nu viel me vorige week opeens op, dat er rode lettertjes ‘EDC’  in het dashboard brandden. Op naar de vriendelijke mensen van garage Speerstra, die na het ‘uitlezen’ concludeerden dat het om de raildruksensor ging. Maandag zouden ze tijd hebben om die te vervangen.

“Is dat heel erg risicovol?” vroeg ik. “Ik heb ‘m eigenlijk alleen vrijdag nodig om naar het station te rijden, voor een afspraak.”

Nee, dat kon nog wel.

Maar toen ik vrijdagavond terug wilde rijden na een lange dag treinen viel tijdens het schakelen de motor ineens uit. Doorstarten lukte nog, zij het met moeite… maar even later hield hij er opnieuw mee op, net toen ik op de provinciale 80-km weg was, natuurlijk niet bij een vluchthaven in de buurt maar op een plek waar onlangs werkzaamheden waren geweest en de berm dus nog één diepe modderpoel was. Het enige wat ik kon doen was de bus laten uitrijden die modderpoel in, want ondertussen zat al het spitsverkeer van de Stellingenweg toeterend achter me.

Uiteindelijk heeft garage Speerstra me er uit gekregen en naar de garage gesleept (heb ik dat ook een keer meegemaakt) en me een leenbusje meegegeven voor het weekend.

Nu ben ik wel heel benieuwd of het na het vervangen van de raildruksensor over is. Het moet gezegd worden: het houdt de spanning erin, iedere keer dat je in de bus stapt en maar hoopt dat je kunt doen wat je van plan was om te doen.

 

Het wordt een beetje saai, als het enige waar ik over blog de nattigheid is. Maar het is dan ook héél bepalend in ons avontuur momenteel.

Ik geloof dat we officieel al twee maanden geen droge dag meer hebben gehad en al zes maanden (sinds we hier wonen dus) iedere maand meer neerslag dan gemiddeld. De toekomstige poel werd steeds minder toekomstig. Wat heet, poel is nauwelijks meer het juiste woord, het wordt een heel meer! Op een zeker moment stond het water tot in de moestuin. En het klotste tegen de onderkant van het helofytenfilter aan.

Nu lopen er allerlei sloten over het terrein, maar die zijn al jaren niet goed onderhouden. Ik heb in de zomer nog wel gezocht naar duikers onder de dammen, maar toen ik ze niet kon vinden (en er bovendien vanaf mei geen drupje water meer in de sloten stond) ging ik er vanuit dat het hier blijkbaar zo droog is dat de sloten alleen als greppel functioneren.

Maar dat is niet zo. Op een zeker moment viel me op, dat één van de sloten, die van het erf wegloopt, veel lager stond dan het water in de poel. Blijkbaar is die sloot wel aangesloten op een watersysteem. Met geultjes en een dompelpompje dat we in de boerderij gevonden hebben lukte het (na vijf dagen non-stop pompen!) om zoveel mogelijk water die kant uit te werken. Maar toen ging het weer twee dagen hard regenen. Momenteel staat het water weer even hoog, maar nu in alle sloten.

Vandaag trok er een storm over, met nóg veel meer water. Het meer is inmiddels weer volgelopen tot in de moestuin en tegen de onderkant van het helofytenfilter. Maar we kunnen het water nergens meer heen pompen. We kunnen niets anders doen dan hopen dat het wat droger wordt. Anders is ons helofytenfilter naar de gallemiezen.

(Gelukkig klaagt iedereen in de wijde omtrek dat het nog nooit zo nat is geweest. Ik begon me echt zorgen te maken of dit normaal zou zijn…)

Ergens op een verre hoek van ons terrein is nog wel een sloot die mooi laag staat. Maar er zitten zoveel onderbrekingen in het watersysteem daartussen en tussen ons ‘probleemgebied’, dat we het water niet meer die kant op kunnen krijgen. Dan zouden we wel 200 m sloot (vèr!) moeten (laten) uitdiepen. Momenteel kan dat sowieso niet, want het land is niet begaanbaar voor een graafmachine.  Voor komende zomer hebben we duidelijk een opgave: sloten schonen, duikers aanbrengen en herstellen. Alsof er nog niet genoeg te klussen is…

Wat dat betreft: veel mensen vragen of ze een keer kunnen komen klussen. En natuurlijk is hulp welkom, maar we merken ook dat het wel enige voorbereiding en afstemming vergt. Anders kost goedbedoelde hulp vaak meer tijd dan dat het oplevert. Daarom is er een nieuwe pagina aan de website toegevoegd: de klussenpagina. Die zal ik proberen up to date te houden. Wie een keer wil komen helpen kan dan zelf zien welke klussen er zijn.

Verder hebben we natuurlijk de afgelopen weken kerst gevierd (even wennen hoe ver het rijden is naar de familie tegenwoordig!), tussen de buien door verder gegraven aan de fundering van de schuur, met hulp van Hans de zich irritant uitzaaiende esdoorn gekapt (de bomenrij ten noorden van de schuur ziet er nu een stuk evenwichtiger uit!), op oudejaar saai op de bank De Hobbit gekeken (waardeloze films – ik ben halverwege afgehaakt)  en héél veel brandhout klein gemaakt. Er ligt overigens nog steeds veel hout wat klein gemaakt moet worden. En met de bomen die vandaag zijn omgewaaid zal daar wel weer het nodige bij komen.