Op 4 november is eindelijk het laatste beton in de fundering gestort: de opstaande rand. Ooit komt er nog een laag schuimbeton op de vloer, plus een cementdekvloer, maar dat gaat nog even duren.
Ze konden met de grote pomp nèt niet bij de uiterste hoek van het huis komen, daar moest ik met een kruiwagentje te hulp schieten. Maar het is gelukt!
De bekisting heeft al met al een stuk langer open gelegen dan we hadden gewild. De platen zijn dan ook niet kaarsrecht meer. Jammer.
En nu mag dus – eindelijk – de bekisting er weer af. Nog een heel werk, wan de afgelopen drie maanden zijn daar steeds meer balkjes, planken, spijkers en schroeven in verwerkt. Ik doe mijn best om het weer netjes uit elkaar te halen.
Intussen zijn we al bezig met de voorbereidingen van het dak. We gaan nog niet alle isolatie aanbrengen en ook nog geen dakramen, dakdoorvoeren etcetera. Eerst alléén de buitenlaag van houtvezelplaat op de sporen, daarop panlatten en de dakpannen. Dakkapel, dakramen etc. komen daarna, als we ook de ruimte tussen de sporen gaan opvullen met vlaswol. Het is weliswaar wat lastiger om dat van binnenuit te doen, maar het natte halfjaar is weer aangebroken en we willen het nu eerst overdekt hebben. Nu de betonrand gestort is, kan het regenwater wat ín het huis valt namelijk niet meer weg. En dus staat de kelder intussen halfvol regenwater. Dat door uitgespoeld looizuur uit het eikenhout diepzwart geworden is. Kopje koffie – iemand?
