WAARSCHUWING: dit is een akelig verhaal. Maar dat hoort er ook bij.
Eind maart, dus het wordt weer lammetjestijd. Nel, Babette en de nieuwe ooi Sandra zijn alledrie duidelijk drachtig, maar het was duidelijk dat Babette dit jaar het eerst zou zijn. Maar je weet met Babette nooit wanneer ze precies gaat lammeren. Die heeft het al twee keer klaargespeeld om heel stiekem opeens met lammetjes tevoorschijn te komen.
Zo ook dit jaar. Op donderdagavond maakte ze nog helemaal geen aanstalten. Ze was nog vrolijk bezig andermans brokjes te jatten, tonrond als ze was. Dus ik zag geen aanleiding om haar apart te zetten. Schapen bevallen sowieso graag in de kudde.
Vrijdagochtend kwam ik de wei in en ja hoor! Twee lammetjes. Twee flinke ooitjes. Wel een beetje smoezelig, ze had ze niet goed schoongelikt. Dat had me achteraf te denken moeten geven…
Ik blij. Babette met het kroost apart in een lammerhokje in de stal gezet. Dat geeft ze even rust, zorgt ervoor dat de moeder-kind-band zich goed kan ontwikkelen en dat ik goed in de gaten kan houden of de lammeren drinken. Bovendien was het koud en regenachtig, geen lammetjes-lekker-in-de-wei-weer.
Maar op zaterdagochtend begon Babette opeens weer te persen. Shit. Er zat nog een lam in. De bevalling was niet goed gegaan dus. Het lam was – uiteraard, na zoveel tijd – dood. Maar wat erger was: het kwam er maar half uit. Meestal, als kop en schouders eruit zijn, glijdt de rest van het lam vanzelf uit de moeder. Maar nu niet.
Dierenarts gebeld. “Nou”, zei die na een poosje in het dier te hebben gewroet, “dit had je er zelf onmogelijk uit kunnen krijgen.” Het lukte hem ook niet. Het lam lag helemaal verkeerd gedraaid in de baarmoeder. Daardoor was het ook gestikt tijdens de bevalling. En intussen was de baarmoeder weer naar de normale (post-zwangerschaps)stand gaan krimpen.
In zo’n geval kan je maar één ding doen: het dode lam in tweeën zagen en de achterste helft terug duwen, in de hoop dat het dan wel te draaien is. (Ik zei al dat het een akelig verhaal werd.)
Maar toen lukte het nog niet…
De dierenarts belde zijn collega. Die moest van vrij ver komen (weekenddienst). Maar ook de collega met 20 jaar veeartservaring kreeg de achterste helft van het lam niet uit Babette. Arme Babette, die al uren lag te kermen en te gillen van de pijn. Het is niet niks, als twee veeartsen tot halverwege hun oksels in je zitten te graven.
Er zat maar één ding op: een keizersnee. Best een zware operatie, en niet eens om een levend lam ter wereld te brengen, maar alleen om Babette te redden.
Het was een bijzonder akelige ervaring, zowel voor Babette als voor ons. Maar het goede nieuws is: ze lijkt goed te herstellen. Dankzij wat gebietste boerenkool uit de moestuin van Adrie ging ze al snel weer eten en na twee dagen stond ze weer te grazen in de zon. Hopelijk redt ze het en hopelijk heeft ze straks weer genoeg melk voor de lammeren. Die voer ik nu bij met flesjes koemelk van de boer. (Dan probeer je je eigen melk te produceren en heb je juist méér melk nodig…)
Geen fijne start van het lammerseizoen. Nu maar hopen dat de overige bevallingen minder problematisch verlopen.