Maand: mei 2023

Mei begon nat en koud, maar toch groeide het gras flink. En toen werd het ineens droog… en hoog tijd om te gaan maaien vóórdat de witbol helemaal in het zaad zou schieten. (Dan gaat de voeding vanuit de plant naar het zaad, en wordt het gras zelf een stuk minder lekker, terwijl het zaad allemaal uit het droge hooi valt.)

Dus op 22 mei weer de maaier geleend van Arnoud. Het schudden en ‘op zwil’ (of: ‘op ril’) harken kunnen we zelf, met de Strela schudder. In theorie althans. In de praktijk pakt de Strela niet alles mee omdat ons land niet zo’n glad biljartlaken is. En omdat ik natuurlijk wel àl het hooi wil oogsten komt er altijd het nodige harken bij kijken.

Dit jaar ging het nog een beetje meer mis. Bij de tweede ronde harken klapte de band van de Strela. Joris toog met het wiel naar de winkel om een nieuwe te bestellen terwijl ik vlijtig met de hand en Roemeense hooivork 2 ha hooi keerde.

(Ergens in mijn boekenkast staat een boek met de geweldige titel ‘Geertje, ’t hooi moet om’. Daar moest ik wel aan denken…)

Op donderdag moest ik weg vanwege werk. ’s Middags was het nieuwe wiel er. Maar toen Joris eindelijk de Strela had gerepareerd (met veel moeite èn hulp van buurman van der Draai) begaf de trekker het…

Het was niet duidelijk wat er aan de hand was, dus ik heb de loonwerker gebeld of hij een dagje later met de pers kon komen. Joris moest vrijdag weg. Vrijdag de hele middag en avond tot zonsondergang geharkt. Het is maar goed dat ik dat leuk werk vind…

Zaterdag kwam dan de loonwerker, plus de man van de wikkelaar. Die bleek ook een Renault trekker te bezitten, dus moest natuurlijk even kijken of hij het euvel kon oplossen. Helaas kreeg hij de trekker ook niet meer aan de praat.

Intussen schoot zijn collega met de pers over het land. Vorig jaar hadden we 20 pakjes. Het leek ons dat het er nu wel een paar meer zouden zijn.

En jawel: 100 stuks maar liefst! Ze zijn wel een stuk lichter dan vorig jaar. Het gras heeft eigenlijk twee dagen te lang gedroogd en we hadden onvoldoende ‘dikke’ rillen liggen. Dan kan de machine het minder efficiënt verwerken. Maar hier kunnen we even mee vooruit!

Het is mei, het regent veel, de temperatuur stijgt, het gras spuit de grond uit en het groen de bomen uit. De boomkikkers geven iedere avond concerten. Libellen en meikevers vliegen in het rond, af en toe zó onoplettend dat ze ons aanzien voor een landingsbaan.

Het enige wat nog aan het geluk ontbreekt zijn méér lammetjes. Nel d’r mini is intussen ruim tien dagen oud en wil heel graag samen met andere mini’s rennen en rondspringen. Maar al d’r tantes laten het afweten en lopen alleen maar gezapig te grazen en te herkauwen. Nu heeft Babette vorig jaar ook niet gelammerd (ivm de horrorbevalling twee jaar geleden) en Sandra was vorig jaar óók niet drachtig (het jaar daarvóór wel). Zouden ze het überhaupt niet meer worden? Want zo lijkt het een karig jaar qua melk, kaas en yoghurt te gaan worden. Nou ja, dat scheelt ook werk…

Mijn piano had de vijf jaar in de opslag niet overleefd. Hij was toch al zwaar gehavend. Het was een bovendemper, van rond 1900. In de jaren ’50 is hij bij mijn grootouders in huis gekomen. Mijn grootvader, die timmerman was, heeft hem toen gemoderniseerd: de barokke versieringen gingen eraf, hij werd strak afgetimmerd met hardboard (!) en het zwarte politoer kreeg een moderne laag lichtgrijze verf.

Eind jaren ’70 schilderden mijn ouders, waar hij inmiddels in huis stond, hem over in een kleur groen die nu weer heel hip zou zijn. Maar in 1983 was dat natuurlijk hélemaal not done meer en en schilderden ze hem zwart. In 1988 besloten ze dat ook zwartgeverfd de piano niet meer voldeed en kochten ze een nieuwe. Korte tijd hadden we twee piano’s in huis staan, toen verhuisde de oude naar buren die wel eens wilden proberen of dat wat voor hun kinderen was.

Zes jaar later leek een piano op mijn studentenkamer hebben me het toppunt van stijl. Edwin, die een busje bezat, hielp met de verhuizing.

Jarenlang reisde de loodzware en steeds meer afgevodderde piano mee: van de studentenkamer in Oegstgeest naar de flat in Lewenborg (Groningen), naar de benedenwoning in de Wichersstraat (ook Groningen). Toen Joris en ik gingen samenwonen was er voor de piano geen plek meer en stond hij een poosje bij Wiesje in Eindhoven. Maar zij wilde graag een betere en de oude piano kwam weer bij ons: in de van Rootselaarstraat (Amersfoort) en later in de van Bemmelstraat (Amersfoort).

En al die tijd vroeg ik me af of het geen tijd werd om hem te vervangen. Want een bovendempermechaniek is kwalitatief niet geweldig; de piano stond standaard een halve toon te laag gestemd en hij rammelde een beetje, ondanks herhaalde inspanningen van een hele reeks aan pianostemmers. Erg mooi was hij intussen ook niet meer: de laatste zwarte verflaag was naar een soort antraciet verkleurd en bij de vele beschadigingen kwamen de groene en grijze lagen die eronder zaten aan het licht. Bovendien begon de plamuur waarmee mijn opa in de jaren ’50 de versieringen had gladgestreken meer en meer af te brokkelen.

Dus toen hij rammelender en ontstemder dan ooit uit de opslag kwam besloot ik dat hij geen revisie meer waard zou zijn, ondanks zijn fijne lichte aanslag. (Als ik al een stemmer had kunnen vinden die er nog aan wilde beginnen – bovendempers zijn niet populair onder stemmers.)

Op Marktplaats zetten heeft ook geen zin. Kijk voor de grap maar eens wat er aan (nog fraai uitziende) piano’s gratis af te halen is in je eigen regio. En deze was zowel van binnen als van buiten af.

Dus… een piano slopen. Wel heftig. Maar ook erg interessant.

Het is al mei, en nog steeds geen lammetjes! Vorig jaar is (door verschillende omstandigheden) Bruno pas heel laat bij de ooien gegaan, op 16 november. Dus er zouden vanaf 11 april lammetjes kunnen komen. Maar de dames deden helemaal niets. Sandra en Babette zien er wel flink dik uit, maar ze hebben geen uier. En van Nel vroeg ik me überhaupt af of ze drachtig was.

Ik heb al een paar keer hoopvol naar Sandra gekeken als ze een beetje apart van de anderen leek te gaan staan, en haar dan ’s nachts in de stal laten slapen. Dat vond ze erg prima, en ook heel gezellig als ik dan ’s nachts kwam kijken of er al iets aan de hand was, maar niks geen lammetjes.

Woensdag had ik een drukke dag. Jaap kwam de eerste maaibeurt langs de poel doen, daarna moest ik het maaisel bij elkaar harken en ’s avonds had ik een vergadering. Ik had nèt mijn klusbroek verwisseld voor iets zonder al te veel vlekken en stond op het punt om te vertrekken toen mijn oog op Nel viel, die in een hoekje van de wei driftig stond te hoefkrabben.

Dat is een duidelijk teken, en zeker bij Nel. Die laat het altijd duidelijk weten als het zover is. Het gekke van Nel is dat ze het liefst in de stal bevalt. Dus ik heb snel een hokje voor haar ingericht en het hek voor haar open gedaan. Bijzonder om te zien dat zo’n schaap dan precies weet wat ik bedoel en regelrecht naar haar stalletje waggelt.

En anderhalf uur later was het eerste lammetje er. Een meisje, en het bleef bij één. Dat doet Nel vaker en dat vind ik helemaal prima. Ook het lammetje weet prima wat ze doen moet en ging binnen de kortste keren op zoek naar een speen.

Moeder en kind doen het uitstekend en lopen intussen lekker met de andere dames in de wei. Het enige wat jammer is, is dat er geen andere lammetjes zijn om mee te spelen. Hup Sandra en Babette!

Deze week heeft Jaap een eerste maaibeurt uitgevoerd rond de poel. Is dat niet erg vroeg? Nee, want hij maait niet alles. Hij maait maar ongeveer een kwart tot een derde van wat er staat. Dat heeft hij vorig jaar in juli en oktober ook gedaan. En iedere keer maait hij stukken wel en stukken niet, die de vorige keer wel of niet aan de beurt zijn geweest. Sommige stukken hebben vorig jaar het hele jaar ‘overgestaan’. Zo krijg je heel veel variatie in de vegetatie.

Hij let daarbij ook op wat er al staat. Dit voorjaar zag ik zowaar een kievitsbloem opkomen. Die had ik in 2018, na het graven van de poel geplant. Maar toen de poel vol water liep bleek dat ze te diep stonden. Dit voorjaar stond er toch nog één te bloeien. Daar maait Jaap dus zorgvuldig omheen. In dit en dit artikel kan je meer lezen over Jaaps beheersstrategie.

Mijn taak is het afvoeren van het maaisel. Dat gebruik ik als mulch op het aardappelveld. Zo krijg ik dáár een mooie aardappeloogst en losse, vruchtbare tuingrond, en hopelijk veel bloemen rond de poel.