Maand: februari 2024

Vorig jaar zijn op 1 oktober Amanda, Pippi en Lisa bij Bruno gegaan. Maar ja, twee weken later kregen ze allemaal blauwtong. Het was dus de vraag of de dames wel drachtig zouden zijn. Daarom heb ik de dierenarts een echo (scan) laten maken. Dat wees uit dat alleen Amanda drachtig zou zijn. “Twee lammetjes, volgens mij”, zei de dierenarts. “Maar ik weet het niet helemaal zeker.”

Gedurende de winter heb ik dus Amanda flink bijgevoerd, en vanwege het plaatsgebrek in de stal (wat zal het fijn zijn als de nieuwe stal er is!) heeft ze bij Bruno en Krelis geslapen in het ‘noodhospitaaltje‘ in het achterhuis. “Nog drachtiger kan ze toch niet worden.” zei Joris.

Maar half februari begon opeens Lisa’s uier ook te zwellen. O jee, die heb ik niet bijgevoerd! En dan zitten we straks met twee kraamvrouwen! Dan moeten we toch even een list verzinnen voor voldoende ruimte. Helaas is het weer nog niet goed genoeg om de jongens (achter een afdoende hoog hek!) buiten te laten slapen. Het blijft maar regenen.

Op 21 februari hebben we het hok van de zitmaaier leeggeruimd. Daar stond, behalve de zitmaaier, sinds het afbreken van de noordschuur nog veel meer in. Dat hebben we nu maar even allemaal in de zuidschuur geknikkerd. Zo blijf je rotzooi heen en weer schuiven…. Nu maar hopen dat de zuidschuur nog even niet omwaait.

Paar pallets, wat oude latten en een handvol schroeven en voilá, Joris had een stalletje voor de jongens getoverd in het maaierhok. Konden beide kraamvrouwen lekker in het achterhuis. De jongens moeten zich maar even behelpen met een wat minder luxe voorziening.

“Volgens mij gaat het niet lang duren’, zei ik die avond tegen Joris. “Ik ga vroeg naar bed, want ik zal er wel uit moeten.” Het was extra spannend, want blauwtong kan ook voor gedeformeerde lammeren zorgen.

Maar toen ik om 23.10 de stal in kwam voor de eerste controle stond er een mooi bruin driekwart-Solognote lammetje naast Amanda. Dat had Bruno dus snel voor elkaar gebokst! (1 oktober + 145 dagen is 23 februari, en ik dacht dat ze nog wel even aan elkaar zouden moeten wennen.)

Natuurlijk moest ik er even bij blijven, maar blijkbaar had de dierenarts het verkeerd gezien; het bleef bij één lammetje. Niets aan de hand, een prachtig meisje. Al met al was het inderdaad een korte nacht inderdaad (want om 05.00 ging Joris’ wekker, toen hij naar Limburg vertrok).

Intussen weigerde Lisa de kraamstal nog uit te komen. Die heeft van 21 tot 23 februari lekker liggen chillen in deze luxe stal (zo wárm! En droog! En zoveel ruimte! En extra lekker kuilvoer!), terwijl haar uier tot skippybalformaat opzwol. Maar toen begon ze dus ook flink met haar hoeven te krabben. Tegen de avond, uiteraard.

Ik om 22.00 naar bed. Om 23.00 kwam Joris naar bed.
“Is er al wat?”

“Nee, dan had ik je wel wakker gemaakt. Ga maar slapen”

Om 01.00 werd ik weer wakker: trui , broek, overall aan over de pyjama en naar de dames. Nog niets. Terug naar bed.

Om 03.00: zelfde verhaal.

Om 05.30: voor de derde keer aangekleed en ja hoor, toen ik de stal in kwam hoorde ik al gemekker. En stonden er al twéé lammetjes naast Lisa, een ooitje en een rammetje.

Nadat ik de navelstreng ontsmet had, schoon stro verspreid en de kindjes geholpen met drinken (wat ze overigens al heel snel zelfstandig konden) was het te laat om nog terug naar bed te gaan. Dus terwijl ik wachtte op de nageboorte heb ik de normale ochtendroutine gedaan: Nel, Babette en Sandra melken, Puck, Mini en Pippi voeren, alle ooien naar de wei brengen, de rammen voeren en naar de wei brengen, Minoes eten geven en de eenden en de kippen loslaten.

Gelukkig is nu de lammerij in één keer voorbij en hoef ik me niet voor te bereiden op nog meer doorwaakte nachten. Maar de kudde groeit nu wel echt onze huisvesting uit!

Eindelijk zijn we begonnen met het grondwerk en de fundering van de stal. Het laatste grote gebouw op het erf! Ik kan niet wachten tot we de oude stal gaan slopen. En je niet meer dit ziet als je de voordeur uitstapt:

Maar voorlopig staat de oude krottige stal er nog (en die is erg nodig). Daardoor is er weinig bewegingsruimte op het erf. Terwijl je voor het bouwen eigenlijk wel groot materieel nodig hebt.

We besloten dat achter het huis (en de oude stal) langs, over het weiland, de beste optie was. Met als werkvolgorde: oud puin weghalen, egaliseren indien nodig en meetsysteem uitzetten, fundering plaatsen. Dat schatten we in op twee dagen werk. Vervolgens de gebint-elementen vóór het huis in elkaar zetten en met de kraan, achter het huis langs, naar de bouwplaats brengen. Zo deden de Duitse bouwvakkers het vijf jaar geleden ook met het gebint voor ons huis.

Dus op 12 februari verscheen Bert met de grote kraan. Om te beginnen heeft hij, volgens plan, met de kraan al het oude beton en puin weggehaald. Altijd spannend wat daar dan onder vandaan komt. Het was zoveel troep (de oude schuur bleek gefundeerd op indrukwekkende blokken beton) dat hij twee keer moest rijden om het weg te brengen. We wisten ook niet of ter plaatse van de poeren grondverbetering nodig zou zijn. Voor de zekerheid heeft Bert maar een vracht wit zand gebracht.

Die middag hebben we het meetsysteem voor de fundering uitgezet. De fundering bestaat uit betonnen poeren van 20×20 cm en een meter lang. Onhanteerbaar zwaar dus. En ze moeten exact op hun plek, zodat het gebint er bovenop kan staan. Met maar een paar cm speling.

Dus dat is passen en meten. En nog een keer meten. En opnieuw . Waarbij, gek genoeg, steeds drie van de vier hoeken in orde zijn en dan de vierde niet. Wat helemaal niet kan volgens reguliere meetkunde. Etcetera. Veel gevloek en gerommel met bouwplankjes, touwtjes en meetlinten. Uiteraard kregen we – toen we bíjna klaar waren – ook nog een enorme hagelbui over ons heen. Toen het eenmaal donker was hebben we alle touwtjes nog een keer gecontroleerd met de kruislaserwaterpas. Het leek te kloppen.

De volgende ochtend de poeren plaatsen. De hagel was intussen gesmolten en het kletsnatte weiland begon aardig te bezwijken onder het geweld van de 15-tons kraan en Berts grote trekker met kieper. Diepe sporen…

Om de grond zo min mogelijk te verstoren gebruikten we een boor op de kraan. Daarmee konden we een gat precies op maat voor de poeren boren. Op sommige plaatsen moest het gat dieper uitgeboord, omdat onderin nog zwarte grond zat. En dan weer aanvullen met wit zand (niet te veel zand, want dan krijg je de poer niet meer op hoogte). Dan de poer voorzichtig in het gat laten zakken en met de kraan tot op exact de juiste hoogte duwen. Zonder dat hij in het horizontale vlak ook maar een centimeter verplaatst! En ook dit keer lukte het niet om de lijnen van het grid onder een hoek van exact 90 graden te krijgen… Pas na de middag, toen beide hoofdlijnen van het grid op hun plek stonden, kwam er schot in.

Alle poertjes netjes op hun plek. Joris heeft er de stelvoeten voor het gebint op geschroefd (ook nog een halve dag werk, maar dat gaf wel de mogelijkheid om nog een heel klein beetje te corrigeren).

De volgende stap zou de Dag Van Het Gebint zijn. Maar intussen is er nog veel meer regen gevallen en het weiland is volkomen onbegaanbaar. Tot groot ongenoegen van de schapen, die tot hun knieën in de prut wegzakken als ze over de wielsporen heen moeten om bij de stal te komen. Als we er nu met een kraan – tig keer overheen gaan rijden met de gebintonderdelen wordt het een modderpoel die er jaren over doet om te herstellen.

Dus helaas. We moeten wachten tot de grond opdroogt. En/of een manier verzinnen waarop we toch vanaf de kant van het erf (dat iets steviger is) kunnen werken. Zo is er altijd iets wat niet volgens plan gaat…

Het is niet dat er niets gebeurt. En gebeurt juist van alles. Teveel om op te schrijven. En omdat ik momenteel al meer uren dan me lief is achter de computer doorbreng doe ik dat dus ook niet. Tot zover de verklaring voor het haperende blog. Na 1 april houdt het kantoorwerk weer even op en ik beloof dat ik mijn leven dan zal beteren en leuke blogjes zal schrijven over het kweken van tomaten en chayote, het betimmeren van de zolder en de nieuwste lammetjes.

Maar. Nu is er weer dringend aanleiding voor een blogje. Want we hebben hulp nodig! Het gebint voor de nieuwe stal is namelijk gearriveerd. En dat willen we zelf (liefst met een beetje hulp dus) gaan plaatsen.

Eigenlijk hadden we die stal al lang willen hebben. Nu slapen de ooien ’s nachts in het steeds krakkemikkiger wordende hoekje van de boerderij dat we hebben laten staan en dat eigenlijk de benaming ‘stal’ niet meer waardig is. En de rammen in het ‘noodhospitaal’ in het achterhuis, van waaruit zich een steeds pregnantere ammoniaklucht door ons o zo luchtdichte huis begint te verspreiden. De vraaggestuurde ventilatie-unit draait overuren. Aan de positieve kant: de warmte-afgifte van de dieren zorgt ervoor dat het achterhuis (onze buffer tegen koude noordoostenwind) lekker op temperatuur blijft.

Maar de afgelopen maanden gaat de tijd telkens sneller dan dat er werk uit onze handen komt, en bovendien is er altijd meer werk dan onze handen aan kunnen. En dus ligt de plek waar de stal moet komen er nog vrijwel hetzelfde bij als in oktober, toen we de noordschuur net hadden afgebroken.

We hadden al wel uitgedacht hoe de constructie precies moest worden en opdracht gegeven voor het gebint. Maar toen moesten we nog de fundering ontwerpen. En daar kwamen we niet helemaal uit, dus dat heeft even geduurd. Wat prima was, want dat gebint had ook even levertijd. Maar sinds gisteren ligt het klaar op de parkeerplaats en moeten we dus ècht aan de slag!

Intussen hebben we een plan voor de fundering, en dat gaan we 12 en 13 februari uitvoeren. 14 februari komen er weer studenten boompjes planten, dus dan zijn we even met iets anders bezig. Maar die donderdag en vrijdag gaan we het gebint in elkaar zetten en zaterdag 17 februari gaan we het – met hulp van de kraanmachinist – plaatsen. En daar kunnen we wel wat handjes bij gebruiken!

Het zal niet zozeer zwaar tillen zijn (daar is die kraanmachinist voor, en we hebben de trekker ook nog). Maar het is handig om veel handen te hebben om balken in de juiste positie te manoeuvreren. En er is iemand nodig die bekijkt welke balken bij elkaar horen (maak je geen zorgen, ze zijn genummerd en er is een duidelijke bouwtekening, waar Joris hard op aan het studeren is.)

Al met al kunnen we wel een persoon of drie, vier gebruiken. Wie heeft er zin om eens iets echt spectaculairs te doen?

Mocht je nou niet kunnen op 17 februari; te zijner tijd moeten er ook nog dakpannen op de stal, en dat zal ook een werkje zijn waar helpende handjes zeer welkom bij zijn!