Auteur: geertje

We zijn een druk en ontzettend warm Hemelvaartsweekend verder en hebben (bijna) een mijlpaal bereikt: alle ruimtes in de stal zijn leeg! (In één ruimte moet nog wel wat gebeuren, maar daarover verder).

Bart, Willemien, Wiesje, Robert, Dorien en Ruth kwamen helpen en gezamenlijk hebben we weer 6 m3 schroot, 10 m3 restafval en een hele berg wormstekig hout uit de stal getrokken. Alle ruimtes in de stal hebben we nu namen gegeven:

• de entree (een erg chique naam, maar je komt er inderdaad binnen)
• de smeerputschuur (want daar is een smeerput)
• de werkplaats (want dat was, en is nu weer, een werkplaats)
• de wagenschuur (want die heeft hoge deuren waar in het verleden de hooiwagen naar binnen kon rijden
• de ‘hooitas’ (de centrale ruimte waar in het verleden het hooi werd ‘opgetast’)
• de ‘bijwerkplaats’: oorspronkelijk een deel van de tas, maar daarvan afgeschoten met een schot en bereikbaar via de werkplaats
• de grupstal (want, inderdaad, daar is een grupstal).

Het lijkt heel veel, maar de hele stal is in totaal ‘maar’ 10 x 17 m. Voor een boerenbedrijf een alleszins behapbare afmeting. Het zijn dan ook niet al te grote ruimtes. Toch kwam er weer verbazend veel uit. Afgezien van de tasruimte blijken ze, nu ze leeg zijn, allemaal een betonnen vloer te hebben, die goed schoon te maken is.

En dan over die hooitas… daar werd dus hooi opgetast. Op een onverharde vloer, bovenop een luchtig opgestapeld ‘vloertje’ van takken. Op die manier kan het hooi luchten aan de onderkant en gaat het niet schimmelen. In Roemenië hebben we geleerd om op dezelfde manier hooibergen buiten op te bouwen.

Maar in dit geval is de tas niet leeggehaald toen de laatste dieren uit de boerderij waren. Mijn inschatting is dat dat begin jaren ’80 was (ik vond een krant uit 1982). Toen is wel zo’n beetje ongeveer het meeste hooi er uit gehaald. Maar lang niet alles. En daarna is over het hooi eens een keer een tapijtje uitgerold, zijn er spullen opgeslagen, is er een plank neergelegd om over te lopen toen het geheel te onbegaanbaar werd, zijn er nog meer spullen op de andere spullen gestapeld, kwam er een dakpan naar beneden en begon het dak te lekken, is er min of meer een stuk landbouwplastic onder het plafond gespannen, zijn de touwtjes waarmee het plastic werd opgehangen gebruikt om weer andere zaken aan op te hangen, zijn er touwtjes doorgerot, zijn er nog meer spullen neergezet….

Dus wij begonnen met spullen weghalen. En nu zijn we bezig met het weghalen van een laag van 40 cm beschimmeld stof-met-hooi, vermengd met stukjes plastic, oude kleerhangers, strotouwtjes, heel veel vermolmd hout, scherven asbestcement, stukken dakpan, oude kleren, vergane voederzakken, bunzing- of rattenkeutels, gemummificeerde mollen, stukken tapijt, glas, oude jeneverflessen, emmers en ondefinieerbare zaken.

Jummie…

En tenslotte: nieuwe deuren in de smeerputschuur!

Nu alles leeg is kunnen we eindelijk zien hoe goed of slecht de constructie nu eigenlijk is. En plannen gaan maken wat we willen behouden.

 

 

 

 

 

Dit weekend weer flink veel afgevoerd. In allerlei hoeken van de boerderij hebben we papier gevonden. Stápels. Soms netjes gebundeld of in dozen gestopt, soms ook niet. Oude afleveringen van De Boerderij, van Hart voor Dieren, krantjes van de Streekverbeteringscommissie, het huishoudelijk reglement en de statuten van de Vereniging tot Bevordering van de Kunstmatige Inseminatie bij Rundvee afdeling Weststellingwerf, papieren zakken waar ‘voederkoeken’ in gezeten hebben, damesbladen uit de jaren ’60 en tot mijn verbazing ook exemplaren van Natuurbehoud uit de jaren ’90. (Vrijwel geen boeken, overigens. Misschien heeft de familie die al meegenomen). Een paar leuke dingen hebben we eruit gevist, het meeste ging op een stapel. De school in De Hoeve verzamelt eens per maand het oud papier en dat was afgelopen zaterdag. Als extra service kwam Ronald het dit keer ophalen aan huis. Dankjewel Ronald!

Onze fijne buurmannen Arnaud en Luc-Jan konden we blij maken met een oude trekker uit de schuur en wat onderdelen van een oude maaimachine. In ruil daarvoor hebben ze met de shovel heel wat oud ijzer verplaatst.

Bij het leegruimen van de schuren komen we de gekste dingen tegen. Zo ontdekten we, na enig ruimen, achter een oude hooischudder, een hoop planken en heel veel hooi, een boot in één van de schuren. Nou vind ik zeilboten ontzettend leuk, zolang ik er vanaf de dijk naar kan kijken. Ik word al zeeziek als ik op een natte handdoek sta. En bovendien zal er vast het één en ander aan mankeren en hebben we momenteel wel genoeg te doen. En het is ook niet alsof we aan open water wonen. Maar Jaap en Dorien wilden ‘m wel hebben. Er was ook een mast, en in een andere schuur vonden we een zeil, een zwaard en een roer. Of het allemaal bij elkaar hoort weten we niet, dat gaan Jaap en Dorien uitvinden.

En dan is er het hout. De oude mijnheer heeft ieder stukje hout wat ooit de boerderij binnen kwam bewaard. En in principe kan ieder stukje hout ook opnieuw gebruikt worden. En we weten dat we ook zeker 10 procent van de voorraad opnieuw zullen kunnen gebruiken bij de bouw van ons nieuwe huis. Maar de vraag is: welke 10 procent? Van ons vorige project weten we nog, dat je in de praktijk alles drie keer opnieuw oppakt en ergens anders neerzet en dat dat enorm veel tijd kost. Daarbij zit in een deel van het hout houtworm. En overal zitten spijkers in, die je er eerst zorgvuldig uit moet halen anders kost het je een zaagblad. En we hebben in Amersfoort ook nog zo’n 6 m2 timmerhout staan, en dat moet ook nog ergens heen… En het meest belangrijk: de tijd begint te dringen. Dus hoewel het me aan het hart gaat, hebben we de mooiste balken en planken eruit gezocht en de rest in een houtcontainer afgevoerd.

Met ons landgoed kochten we ook een oude Trabant. Die stond in één van de schuren en zag eruit alsof-ie daar al zeker veertig jaar stond. Nu hebben wij persoonlijk niet zoveel met oude Trabi’s, maar er zijn ongetwijfeld liefhebbers voor, dus, net als de oude kastjes en vintage jurkjes, hup, op Marktplaats. Even kijken of je iemand anders er een plezier mee kunt doen.

Help!

Ik had ‘m vorige week zaterdag op MP gezet, net voor we richting Friesland vertrokken. En de telefoon blééf maar piepen. Ik werd helemaal overspoeld door reacties. Sommige behoorlijk opdringerig. Het viel niet mee om het gewoon in goede banen te leiden. Bij thuiskomst dus snel de advertentie weer gewist en afspraken gemaakt met één van de bieders.

Op dat moment appte een buurman me, dat in de lokale krant een artikel stond over… onze Trabant! Een zekere mijnheer de Vries uit Oosterwolde had het ding “ontdekt tijdens een fietstochtje”. Nou moet je toch echt behoorlijk je best doen om vanaf het fietspad de schuur waar hij in stond zelfs maar te zien: daarvoor moet je al 300 meter onze oprijlaan op. En dan nog stond het ding helemaal verstopt tussen de brandnetels en bramen. Mijnheer de Vries heeft duidelijk lopen rondneuzen op ons terrein. (Dat toen nog niet van ons was, maar ook de vorige eigenaren waren niet van “sneupers” gediend.)

Snel de krant gebeld, èn mijnheer de Vries, dat we hier helemaal niet blij mee waren. Intussen begon ik me steeds benauwder te voelen over die Trabant en vooral wat daar op af zou komen. Gelukkig is hij gisteren opgehaald. Door een vader en zoon uit Dedemsvaart met een uit de hand gelopen Trabant-hobby.

(Ik maakte me nog even zorgen of ze ‘m wel heelhuids uit de schuur zouden krijgen, maar dat hadden ze duidelijk vaker gedaan.)

Dus voor alle potentiële Trabant-jagers: ER IS NIETS MEER TE HALEN OP ONS TERREIN!

 

Het valt niet mee om tussen alle drukke werkzaamheden tijd te vinden om af en toe een blogje te schrijven…

Bevrijdingsdag hebben we nuttig besteed door het erf te bevrijden van allerlei vuil. Tot vorige week zag het erf er zo uit:

Het stond helemaal vol met schroot, hout en andere zooi. Ooit gekapt met (waarschijnlijk) de bedoeling als brandhout te gebruiken, maar intussen al een winter of zeven verder. Het hout hebben we gebruikt om een takkenril aan de buitenzijde van de boswal langs het erf aan te leggen. Toen werd het al een stuk netter. En nu kan de staldeur open (en weer dicht).

 

Daarna het schroot. Héél veel schroot.

Waaronder zaken die we echt niet met de hand konden verplaatsen.

 

 

 

 

 

 

 

Wat fijn als er dan een buurman is met een shovel, die wel even wil bijspringen. Dankjewel Arnaud!

 

 

 

 

 

Toen werd het erf al een heel stuk ruimer. Daarna de heg gesnoeid, een heel stuk bestrating blootgelegd en netjes aangeharkt. Kijk, nu is het een ordentelijk boerenerf geworden.

Veel dank aan Michiel en zijn zonen, die niet alleen hard hebben geholpen om hout en schroot weg te werken, maar  bovendien met een leuk cadeautje kwamen: Het “Stellingwarfs woordeboek”, in vier delen!

Een druk klusweekend verder. Intussen maken we kennis met steeds meer fijne buren. Onze ‘directe’ buren (100 m afstand) hadden we al leren kennen. Fijne mensen die maar blíjven vragen of ze iets voor ons kunnen doen. We zijn heel blij dat zij onze kliko aan de weg zetten, als wij niet aanwezig zijn op kliko-dag. Want ondanks dat de tien-kuubs- restafval container inmiddels overvol is, is ook de kliko nog in gebruik.

Op de inspiratie-avond van de omgevingsvisie had ik al kennis gemaakt met een dorpsgenoot die heel actief is met het leefbaar houden van het dorp. In ons dorp wordt aan de toekomst gedacht!

Verder hebben we kennisgemaakt met de melkveehouder die ons land de afgelopen jaren in gebruik heeft gehad. Hij woont er al 65 jaar en wist ons te vertellen dat

• het land bij zijn weten nog nooit gescheurd is;
• de pruttige sloot voor ons woonperceel vroeger een poel was, waar de bewoners de was deden. Jammer genoeg is die nu bijna helemaal verland;
• de oude houtwal waarschijnlijk helemaal van ons is (we wisten niet precies wáár de kadastrale grens liep);
• er reeën in de houtwal nestelen;
• er een dassenburcht (!!!) is (in de houtwal?).

Zelf hadden we al hazen, een buizerd en en rode wouw gespot, als we even opkijken van het zooi-slepen. Na dit bezoek gingen we dus zeer opgetogen weg. Biologisch gezien wordt ons landgoed steeds interessanter!

 

Een andere buurman kwam langsfietsen toen hij beweging op het erf spotten. Ook een melkveehouder, bezig met omschakelen naar biologisch. Wat fijn om die als buurman te hebben! Zijn vader wist ook het één en ander te vertellen over de geschiedenis van ons landgoed.

En toen we na een dag klussen van het erf af reden maakten we kennis met een nieuwe dorpsgenoot die uit Amersfoort komt, en de vader blijkt te zijn van de gemeentelijk archeoloog van Amersfoort (die ik dan ook weer oppervlakkig ken).   We voelen ons nu al thuis tussen onze nieuwe buren!