Vandaag zijn we een mijlpaal gepasseerd waar we al heel lang naar uitkeken: de stacaravan is weg!
In 2017 hadden we natuurlijk niet gedacht dat we 5 jaar in die stacaravan zouden bivakkeren. We hadden gewoon snel een oplossing nodig. Een woonunit plaatsen mocht niet. Dus Joris bedacht: een stacaravan achter de boerderij, half in de noordschuur geschoven, die is niet te zien vanaf enige openbare weg.
In Heerenveen stond er ééntje waar eigenlijk niets aan gedaan hoefde te worden. Precies groot genoeg voor 2 personen, met een best aardige keuken en badkamer, een slaapkamer waar ons eigen bed in kon en een woonkamer waar onze eigen bank in paste. Alleen, hoe krijg je dat ding op ons terrein in De Hoeve?
Het pad naar het achtererf was namelijk maar 2,5 m breed, met aan de ene kant de boerderij en aan de andere een betonnen waterput. En de stacaravan was 3,5 m breed. Dus de caravan moest achterlangs. Waar het erf nog vol schroot lag. En eerst moest nog het asbest van de voorkant van de noordschuur gesaneerd (dat was onderdeel van de eerste ronde asbestsanering) en de waterleiding aangelegd. Zou allemaal kunnen, want de stacaravan hoefde pas eind juni (2017 dus) weg uit Heerenveen.
Alleen, toen meldde de verkoopster opeens dat hij toch eerder weg moest. Want de buren gingen eerder bouwen dan gepland en hij moest over dat terrein.
Dat was een gedenkwaardige dag… Heel vroeg op, aanhanger voor het klompenhok gehuurd in de Noordoostpolder. (Uiteraard was de aanhanger die we hadden gehuurd er per ongeluk toch niet,etc. etc.) Op naar Heerenveen, waar de verkoopster de caravan al ‘transportklaar’ had gemaakt. De transportfirma die we in de arm hadden genomen tilde het klompenhokje op de aanhanger, die werd achter de bus gekoppeld en wij gingen op weg naar De Hoeve (over de kleine weggetjes, want met dat gevaarte durfden we niet over de snelweg).
Net toen we De Hoeve inreden haalden we firma Klomp weer in!
Daarna was het héél spannend om eerst de Ratellaan in te komen (ik hoor de mannen nog roepen: “Je had maar twee centimeter ruimte bij die boom, man!” “Ja nou? Twee centimeter is ook ruimte, toch?”) , toen ons perceel op te komen en daarna dwars over het veld en achteruit het erf op. Het was te spannend om foto’s van te maken. Maar toen stond-ie zo:
Nadat het asbest gesaneerd was moest-ie in de noordschuur gemanoeuvreerd (wat de mannen héél netjes deden) en nog een keer gesteld.
En toen hadden we een tijdelijk onderkomen op onze (verder nog volstrekt onbewoonbare) plek! We noemden het ‘ons eilandje van beschaving’, want zo voelde het echt. Een plek waar water (wárm water!) uit de kraan kwam, waar de vloer schoon was en waar een boekenkast, een bank en een bed met schone lakens allemaal pasten.
Natuurlijk waren er in het begin wat kinderziektes… zo vielen de kunststof plaktegeltjes in de badkamer van de muur. Dat losten we op door er in de douche domweg een stuk vinyl met montagekit overheen te plakken en er voor de rest niet teveel naar te kijken.
We zagen erg op tegen de winter in de stacaravan. (We wisten toen nog niet dat we er uiteindelijk vijf winters in zouden wonen…) Maar gordijnen in plaats van de kille grijze lamellen en een warm wollen kleed op de vloer deden wonderen. Met de pelletkachel aan was het best uit te houden.
We raakten volkomen aan ons kleine huisje gewend. Al was het natuurlijk improviseren. De combi-magnetron stond in een speciaal op maat gemaakt kastje, waar de TV op stond. Zo paste het allemaal precies. En als je de eettafel uit de kast trok kon je er zelfs met vier personen aan tafelen!
Het nieuwe huis bouwden we wijselijk wat meer naar achteren. Dan zou in íeder geval de stacaravan er te zijner tijd weer uit kunnen!
Dit jaar in mei hebben we de stacaravan op Marktplaats gezet. Binnen drie weken was hij verkocht. Het was dan ook ècht een gezellige ruimte. Ook al is hij na vijf jaar intensief gebruik wel toe aan een opknapbeurt…
Afgelopen vrijdag kwam de koper alvast het klompenhok loshalen. Dit keer geen transportbedrijf, maar gewoon met de eigen trekker (zijn trekker, niet de onze).
Heel spannend, precisiewerk op de vierkante centimeter… maar het lukte zonder caravan of klompenhok te beschadigen!
En toen moesten ze natuurlijk meteen even proberen of het ook lukte om de caravan zelf van zijn plek te krijgen…
Dat paste ook maar net. En ik had echt de lelijke rhododendrons willen weghalen vóór de caravan verplaatst zou worden… maar voor we het wisten (nou ja…) stond hij vóór het huis!
Vandaag was dan de grote dag. Er kwam een loonwerker met een ècht grote trekker en een dieplader. Die werd op het lage stuk van het weiland geparkeerd, zodat de stacaravan er vanaf het hogere deel van het pad op zou kunnen rijden. Anders was het te steil.
Caravan weer aankoppelen en daar gaat-ie!
Er óp krijgen kostte nog wel een paar uurtjes, en heel wat zweetdruppels.
Puzzelen om ‘m met plankjes nèt hoog genoeg te krijgen…
Net níet hoog genoeg… nog een centimeter te laag!
Domweg opgekrikt met een stang.
En toen met een touw op de dieplader getrokken.
Nog even duwen om ‘m goed symmetrisch geplaatst te krijgen…
Wij vonden het doodeng, maar hij stond!
Klompenhokje weer op de ‘kleine’ trekker gesnoerd… en dat was het laatste wat we van de stacaravan zagen. Weer een hoofdstuk afgerond!
